Ένα από τα σημεία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος της Αργολίδας είναι η Μονή του Αυγού. Δεν έχει μόνο θρησκευτικό ενδιαφέρον μια επίσκεψη στη Μονή, αφού έχει παίξει ρόλο και σε ιστορικές στιγμές της πορείας του Ελληνικού κράτους.
Πέραν αυτών βέβαια υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον περιβαλλοντικό για την περιοχή, αφού βρίσκεται σε ένα επιβλητικότατο σημείο, με καταπληκτική θέα και δίπλα στο ωραιότερο φαράγγι της Αργολίδας.
Η θέση της Μονής στο κέντρο της Αργολίδας είναι κίνητρο για επίσκεψη για όλους τους επισκέπτες της Αργολίδας, όπου και αν διαμένουν αυτοί, αφού ο μέγιστος χρόνος για να πάει κάποιος στη Μονή είναι το πολύ μια ώρα από το Άργος, 45′ από το Ναύπλιο, 35′ από το Κρανίδι, 25′ από το Λυγουριό και 35′ από την Επίδαυρο.
Η Μονή Αυγού είναι σφηνωμένη στις βορεινές πλαγιές του όρους Αυγό, στα νοτιοανατολικά του νομού, προς τη χαραδροκοιλάδα του ποταμού Ράδου, σε μια τοποθεσία που οι ντόπιοι ονομάζουν «βράχια». Στη Μονή οδηγεί χωματόδρομος 10 χλμ. περίπου από το χωριό Πελεή, που βρίσκεται πάνω στον επαρχιακό δρόμο Λυγουριού – Κρανιδίου.
Ο δρόμος δεν είναι άσχημος για κανονικό αυτοκίνητο, αλλά με τζιπ είναι ακόμη καλύτερα, καθώς πέτρες υπάρχουν σε όλο το μήκος του. Η διαδρομή, παρ’ όλα αυτά είναι μαγευτική. Ο δρόμος ακολουθεί το ρέμα ενός ποταμού, τον οποίο και τελικά διασχίζει σε ένα σημείο, λίγο πριν ανηφορίσει στο βουνό και περάσει μέσα από πευκοδάση και βλάστηση σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Λίγο πριν τη διάβαση του ποταμού, ο επισκέπτης βλέπει τη Μονή να είναι χτισμένη σε ένα τεράστιο κάθετο βράχο, κυριολεκτικά σαν αετοφωλιά.
Πολλές εικασίες υπάρχουν γύρω από την προέλευση του ονόματος τη Μονής Αυγού. Μία από τις παραδόσεις μας λέει τα εξής : Στο ύψωμα που υπάρχει πάνω από τη μονή ήταν δύο μητέρες με τα παράλυτα παιδιά τους και παρακαλούσαν τη Παναγία να τα κάνει καλά. Πράγματι εμφανίζεται η Παναγία και τους λέει να πετάξουν τα παιδιά στο γκρεμό και αυτά θα γίνουν καλά! Η μία μάνα όντως πετάει το παιδί της το οποίο αφού κάνει μερικές τούμπες σηκώνεται και περπατάει. Η άλλη φοβήθηκε και αντί να πετάξει το παιδί της πέταξε ένα αυγό το οποίο ήταν έτοιμη να ταϊσει το παιδί της. Το αυγό προσγειώθηκε μαλακά πάνω στο χώμα χωρίς να σπάσει. Βλέποντας αυτό η μάνα πετάει και το παιδί της το οποίο όμως έγινε «χίλια κομμάτια».
Η Μονή ανήκει στις βυζαντινές αρχαιότητες της περιοχής, αποτελώντας αξιόλογο παράδειγμα Μονής των βράχων. Το 1925 κηρύχθηκε σε ιστορικό διατηρητέο μνημείο από τον Γ. Σωτηρίου στα 1925. Η Μονή τοποθετείται χρονολογικά στο 14ο αιώνα, ενώ στους υπόσκαφους και σπηλαιώδεις χώρους μέσα στα βράχια βρίσκονται τα προγενέστερα από την ίδρυσή της ασκητήρια. Οι σωζόμενες τοιχογραφίες στη μικρή σπηλιά στα ανατολικά του βράχου ανάγονται στον 11ο αιώνα κατά τον Γ. Σωτηρίου.
Το κυρίως κτίσμα της Μονής, που είναι υπόσκαφο στα βράχια, αποτελείται από ισόγειο, δύο ορόφους με κελιά και βατό σήμερα δώμα, απ’ όπου προεξέχει ο τρούλος και μια καμάρα του καθολικού που βρίσκεται στο δεύτερο όροφο της Μονής. Το καθολικό είναι δισυπόστατο, δηλ. είναι αφιερωμένο σε δύο αγίους, γεγονός που συνηθιζόταν στις ενετοκρατούμενες περιοχές κατά το 16ο αιώνα. Το νότιο τμήμα του, που είναι εξ ολοκλήρου διαμορφωμένο μέσα στο βράχο, είναι αφιερωμένο στον Άγιο Δημήτριο το Μυροβλύτη, ενώ το βορεινό του τμήμα είναι αφιερωμένο στους Αγίους Θεοδώρους και φέρει τοιχογραφίες του 17ου αιώνα. Οι δύο ναΐσκοι χωρίζονται με δίλοβο άνοιγμα, το οποίο στηρίζεται σε κολόνα, που φέρει ιωνικό κιονόκρανο.
Η Μονή πήρε μέρος στον Αγώνα του 1821. Ο αρχιμανδρίτης Διονύσιος, μοναχός της Μονής, υπηρέτησε ως έφεδρος υπό τις διαταγές του Αρσενίου Κρέστα, του γνωστού Παπαρσένη.
Η Μονή πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ στις 15 Ιουνίου 1825 και επαναλειτούργησε μετά την απελευθέρωση, αλλά διαλύθηκε το 1833 με απόφαση των τότε Αρχών συγχρόνως με άλλες τέσσερις Μονές του νομού Αργολίδας.
Η αξιόλογη περιουσία της, όπως καταγράφεται σε πίνακες του 1833, οι οποίοι βρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, εκποιήθηκε και τα αντίστοιχα έσοδα πέρασαν στο Δημόσιο Ταμείο. Τα ιερά κειμήλιά της δεν αναφέρεται που κατέληξαν.
Σε έγγραφο του 1830 του τότε ηγουμένου της Μονής Ζωοδόχου Πηγής Ιωάσαφ Οικονόμου, αναφέρεται ότι κατά τη δεύτερη επιδρομή των Αλβανών στα 1779, απωλέσθηκαν όλοι οι πολύτιμοι κώδικες των μοναστηριών της περιοχής.
Από τα έγγραφα στα Αρχεία του νομού Αργολίδας προκύπτει ότι το καθολικό της Μονής κάηκε το Δεκέμβριο του 1854.