Κυριακή και το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7 για το καθιερωμένο πια Κυριακάτικο ράντισμα στις ροδιές. Πάντα μου αρέσει αυτή η διαδικασία και πάντα την κάνω με καλή διάθεση αλλά σήμερα… γύρισα πλευρό μέχρι να μου περάσει η όρεξη για δουλειά.
Στο μυαλό μου ένα δίλημα που για αρκετή ώρα παρέμενε αναπάντητο.
Βουνό ή θάλασσα ;;;
Είχα καιρό να πάω εκδρομούλα!!!
Μετά από ώριμη σκέψη πάνω από μια κούπα Ελληνικό καφέ… θυμήθηκα ότι είχα αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Πάρνωνα, οπότε το σκορ έγινε επί τόπου 1-0.
Το βουνό την άνοιξη είναι ένα όνειρο. Πολλά νερά και βλάστηση παραμυθένια.
Έχουμε καιρο για θάλασσα ακόμα.
Πριν 2 χρόνια περίπου, είχα προσπαθήσει να φτάσω στον καταρράκτη της Λεπίδας χωρίς επιτυχία. Είχα φτάσει μέχρι ένα σημείο του χιονισμένου τότε δρόμου και γύρισα πίσω.
Ευτυχώς… τωρα που το ξανασκέφτομαι… είχα πράξει σωστά.
Αν είχα φτάσει μέχρι τέρμα, ισως ακόμα με ψάχνατε.
Αυτό που θυμάμαι από εκείνη τη «γκρινιάρα» μέρα είναι ότι χρειάστηκε μια γίδα βραστή και καλό κρασάκι σε ταβέρνα του Αγ. Ιωάννη για να πνίξω τη στεναχώρια μου που δεν έφτασα στον καταρράκτη.
Η διαδρομή γνωστή!!!
Πήραμε το δρόμο για το Άστρος με τη θάλασσα λάδι από αριστερά μας.
Μετά το Ξεροπήγαδο φαινόταν απίστευτο το «μάτι» με το γλυκό νερό που ξεπηδάει μέσα από τη θάλασσα (φωτο). Κίτρινες μαργαρίτες και παπαρούνες παντού. Μοναδική ηρεμία.
Φτάνοντας στο Μεσόγειο Άστρος πήραμε το δρόμο για τον Αγ. Ιωάννη.
Δεν είναι μακριά.
Η διαδρομή σου δίνει μια υπέροχη θέα του Άστρους από ψηλά.
Στο δρόμο μας και το μοναστήρι της Παναγίας Ελεούσας.
Ένα σταυρό στα γρήγορα και… ένας ακόμα λόγος για έρθουμε κάποια στιγμή ξανά προς τα εδώ.
Στόχος μας οι καταρράκτες της Λεπίδας !!!
Φτάνοντας στον Αγιο Ιωάννη ακολουθούμε τη γνωστή σε μας ξύλινη πινακίδα που γράφει…καταρράκτες Λεπίδας 4 χλμ.
Στρίβουμε προς τα εκεί και προσπαθούμε να καταλάβουμε μέχρι πιο σημείο φτάσαμε την προηγούμενη φορά.
Η διαδρομή τα πρώτα δύο χλμ αρκετά καλή. Άσφαλτος που διακόπτεται από μικρά κομμάτια χωματόδρομου. Ευτυχώς υπήρχαν αυτές οι μικρές ξύλινες πινακίδες που μας καθοδηγούσαν.
Μετά από 2 χλμ καλού σχετικά δρόμου βρισκόμαστε μπροστά σε δύο αριστερές στροφές και αναμεσά τους μια πινακίδα που γράφει…καταρράκτες Λεπίδας 2 χλμ.
Ποιόν να ακολουθήσει;;;
Ο δεύτερος φαίνεται καλύτερος και ξεγιελιέσαι. Ο πρώτος είναι ο σωστός.
Και σε αυτό το σημείο… ξεκινάει το δράμα!!!
Ο δρόμος στο Τουρνίκι που χαθήκαμε πριν μερικά χρονια… φαντάζει λεωφόρος μπροστά του.
Αν έχεις 4Χ4 συνεχίζεις δύσκολα. Αν όχι, γυρίζεις πίσω ή …το κόβεις με τα πόδια.
Ευτυχώς το δικό μας «τέρας» συνέχισε αργά.
Αν βάλει ο διάολος το ποδάρι του και συναντήσεις τζιπ από την αντίθετη κατεύθυνση… δε θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να γίνει.
Κατηφόρα, χωματόδρομος με πέτρες κοφτερές κανένας δεν μπορεί να κάνει ούτε μπρος ουτε πίσω.
Για καλή μας τύχη συναντήσαμε μόνο ένα αυτοκίνητο κι αυτό στο τέρμα.
Και εκει είναι που μερικές φορές αναρωτιέσαι… που πάω εδώ κάτω;;;
Αν κοπεί κανένα λάστιχο μόνο με ελικόπτερο μπορούν να μας βγάλουν kαι που να βρεις διαθέσιμο με τόση κινητικότητα στις φυλακές;;;
Η τελευταία πινακίδα που βλέπεις γράφει καταρράκτες Λεπίδας 500μ (φωτο)
Στο τέρμα του δρόμου ένα πλάτωμα που μετά βίας χωράει τρία αυτοκίνητα.
Κατεβαίνουμε και προσπαθούμε να ακούσουμε τον ήχο του νερού που πέφτει από ψηλά. Τίποτα!!!
Αριστερά μας αρκετά χαμηλά ένα μικρό ποτάμι, όπου ακούγεται το νερό του που κυλάει.
Προσπαθούμε να αφουγκραστούμε ορμητικά νερά… ξανά τίποτα.
Η φύση δίπλα μας οργιάζει!!! Άγρια λουλούδια και μέλισσες παντού.
Έχει γούστο να συναντηθούμε με καμια μέλισσα πιο «προσωπικά» και να φύγουμε σαν κυνηγημενοι!!!
Το μονοπάτι μπροστά μας δείχνει αυτοσχέδια σκαλιά από κορμους δέντρων (φωτο).
Τα ακολουθείς και συνεχίζεις πιο κάτω από μια ξύλινη γέφυρα.
Ευτυχώς έχει γίνει σωστή παρέμβαση από τον άνθρωπο διαφορετικά θα ήταν δύσκολη η πρόσβαση.
Συνεχίζοντας να περπατάμε στα αυτιά μας φτάνει εντονότερος ο ήχος του νερού και λίγο πιο κάτω εμφανίζονται μπροστά μας οι δύο μικροί καταρράκτες.
Ένας παράδεισος γύρω μας. Κοιτάζοντας ψηλά η ανάσα σου κόβεται.
Ένας τρίτος καταρράκτης που πέφτει από απίστευτο ύψος και τροφοδοτεί τους 2 μικρότερους.
Δεν υπάρχουν λόγια. Δύο λέξεις έρχονται στο μυαλό σου. «‘Υπάρχει Θεός»
Καμιά κάμερα δεν μπορει να αποτυπώσει αυτή την ομορφιά. Όλες οι φωτογραφίες που τράβηξα είναι πολύ φτωχές σε σχέση με την πραγματικότητα.
Οι καταρράκτες σχηματίζουν μια μικρή λίμνη με κρυστάλινα νερα.
Δεύτερη σκέψη… γιατι να μην έχω το μαγιο μαζι μου;;; Το νερό σε προκαλεί να βουτήξεις.
Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως, παρατηρείς ότι το νερό που φεύγει για το ποτάμι είναι λιγότερο σε σχέση με τον όγκο νερού του καταρράκτη.
Μια τρίτη σκέψη έρχεται στο μυαλό σου.
Λες να υπάρχει καμια τρύπα μέσα στη λιμνούλα και να φεύγουν από εκει τα υπόλοιπα νερα;
Απομακρύνεις γρήγορα τη δεύτερη σκέψη που έκανες, βουτάς λίγο τα κουρασμένα σου πόδια στην άκρη και αφήνεις τις μαγικές εικόνες και τους ήχους να χαϊδέψουν τις αισθήσεις σου.
Η διαδρομή της επιστροφής είναι πάντα ευκολότερη.
Ξέρεις τι έχεις να συναντήσεις μπροστά σου.
Τώρα πια τα δύο δύσκολα χιλιόμετρα είναι «τίποτα» για μας.
Φεύγουμε γεμάτοι εικόνες.
Αυτό που παρατηρώ και σκέφτομαι κάθε φορά είναι πως τα ωραία πράγματα είναι… απλά δίπλα μας!!!
Σχεδόν πάντα μετά από μια βόλτα στο βουνό ακολουθεί γίδα βραστή.
Είπαμε να αλλάξουμε την παράδοση και να γυρίσουμε το πρωινό βουνό–θάλασσα 1-0 σε βουνό-θάλασσα 1-1.
Συκιούς μου τους είπανε!!! Ότι μου λένε για ψάρια το πιστεύω.
Έτσι κι αλλιώς εγω δεν ξέρω απ’αυτά.
Όπως λένε και οι φίλοι μου… είμαι ορεινή !!!!!!!!!!!
