Στις 30 & 31 Αυγούστου γιορτάζει η Ιερά Μονή Ασκητή. Της Τιμίας Ζώνης. Μετά από εκατοντάδες χρόνια και τις πρόσφατες εκσκαφές-ανασκαφές τελείται-πλέον- η Θεία Λειτουργία, στην Μεταβυζαντινή εκκλησία.
Την Τετάρτη 30 Αυγούστου και παραμονή της γιορτής, περί ώρα 19:00 θα τελεστεί Εσπερινός και εν συνεχεία ακολουθεί αρτοκλασία με την συμμετοχή εκατοντάδων πιστών. Οι πιστοί επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να περπατήσουν το αρχαίο πέτρινο καλντερίμι και να θαυμάσουν το εξαίσιο θρησκευτικό μνημείο.
Ακολουθεί εκδήλωση από τον Αθλητικό Όμιλο “ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ” Γουμέρου με μουσική, γουρουνοπούλες, αναψυκτικά κλπ.
Πολλά συγχαρητήρια στον π. Γεώργιο Αθανασόπουλο για την ανάδειξη του μεταβυζαντινού ναού της Ιεράς Μονής.
Ασκητεύοντας … στο Γούμερο Ηλείας!
Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί, έλεγε ο Ηράκλειτος, μερικές φορές όμως φανερώνεται σε όλο της το μεγαλείο, σπάνια, μοναδική, αφήνοντάς μας άφωνους από τους σχηματισμούς της που μας αποκαλύπτουν το βαθύ νόημα της ομορφιάς.
Ενίοτε η φύση μοιράζει απλόχερα την μαγεία της, σαν κάποιος αόρατος γλύπτης, σαν κάποιος θεϊκός αρχιτέκτονας να σμίλεψαν το χώμα και τα βουνά της. Μας κάνει να παραληρούμε, να μένουμε άφωνη μπροστά στο μεγαλείο και την ομορφιά της, απαράμιλλη και αγέρωχη να εξουσιάζει την όρασή μας.
Κάπως έτσι νιώσαμε κι εμείς με τον φίλο και ξεναγό Δημήτρη Κομπορόζο όταν αντικρίσαμε την ομορφιά της φύσης από το χωριό Γούμερο μέχρι την Ιερά Μονή Ασκητή. Το ταξίδι ξεκίνησε ένα δροσερό απογευματάκι από την Βορειανατολική πλευρά του ημιορεινού χωριού Γούμερο που βρίσκεται στους δυτικούς πρόποδες του όρους Φολόη, σε απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων από το ιερό της αρχαίας Ολυμπίας, 30 χιλιομέτρων περίπου από τον Πύργο Ηλείας, με πληθυσμό 600 κατοίκων και έκταση 23.000 στρεμμάτων.
Η διαδρομή προς την Μονή μοναδική και η θέα πανοραμική, περνώντας μέσα από το παρθένο δάσος, γεμάτο πεύκες, πλατάνια, αγριοβελανιδιές και τις αρχαιότερες ελιές της Ελλάδας. Καθώς προχωράς προς την μονή μπορείς να θαυμάσεις από μακριά τα επτά ζωνάρια (μεγάλους γκρεμούς), ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο που σχηματίζουν τα πετρώματα της περιοχής. Κατεβαίνουμε συνεχώς και στη μισή ώρα περίπου συναντάμε το εικονοστάσι της Μονής που στέκει αγέρωχο σε ένα πλάτωμα.
Ακολουθούμε τους στύλους όπως βυθίζονται προς την απότομη χαράδρα, πέτρινα χειροποίητα σκαλοπάτια μας οδηγούν στην Μονή, ενώ ο ήχος ο από τον μικρό καταρράκτη στα δεξιά μας συμπληρώνει το υπέροχο σκηνικό. Στο άνοιγμα ενός φαραγγιού μήκους ενός χιλιομέτρου και βάθους 100 μέτρων στο επιβλητικό άνοιγμα ενός πελώριου βράχου, αντικρίζουμε το πέτρινο ναΰδριο του Ασκητή. Χωρίς σκεπή, χτισμένο από λαϊκά χέρια, το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι ένα απέραντο δέος. Το φως του δειλινού, ο ήχος του νερού που στάζει από ψηλά και η απέριττη λιτότητα του ναού συνθέτουν μια εκστασιακή ατμόσφαιρα.
Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κατάθεση της Τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου και πήρε τ’ όνομά της από έναν ασκητή, που λέγεται ότι ζούσε στο φαράγγι. Κάποιοι κάτοικοι που κυνηγούσαν στην περιοχή, τον πέρασαν για αγριογούρουνο και τον τραυμάτισαν θανάσιμα, πλησιάζοντας βρήκαν μια εικόνα της Παναγίας να κρατά ένα βρέφος κι εκεί έκτισαν την Μονή. Είναι χρισμένη στην βάση μιας κωνικής σχισμής ύψους 50 μέτρων που δημιουργούν δύο βουνά που έχουν σμίξει, στεγασμένη σε δύο φυσικές σπηλιές που δημιουργούνται από την ένωση των δύο βουνών.
Η πρώτη σπηλιά, που έχει ύψος 20 έως 30 μέτρα και εμβαδό 200 τ.μ. έχει διαμορφωθεί σε εκκλησία, σ’ αυτήν υπάρχει πηγάδι με το αγιασμένο νερό και το ιερό της Τίμιας Ζώνης, που δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή της Βυζαντινής Μονής. Συνέχεια της πρώτης σπηλιάς υπάρχει και δεύτερη με ύψος 50 μέτρων και εμβαδόν 300 τ.μ.. Εκεί, μέσα από σταλακτίτες και με θέα τον ουρανό, βρίσκεσαι σε ένα φανταστικό περιβάλλον. Σώζονται τα ερείπια της Βυζαντινής Μονής που έχει καταστραφεί από πυρκαγιά κι έχει χαρακτηρισθεί ως μνημείο ιστορικού και μορφολογικού ενδιαφέροντος. Μάλιστα από το 2001 ο χώρος θεωρείται μνημείο φυσικής ομορφιάς από την UNESCO.
Το φως του δειλινού αχνοφέγγει και η ώρα της επιστροφής έχει πλησιάσει. Μια λαϊκή παροιμία λέει ότι βουνό με βουνό δεν σμίγει, σ’ αυτόν τον τόπο όμως συμβαίνει το αντίθετο…
Κώστας Σοφιανός
