Έπρεπε να προλάβουμε, πριν την πολλή ζέστη να είμαστε στην κορυφή του Λύκαιου Όρους και αργότερα στον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα.
Μετά την Μεγαλόπολη βγήκαμε από την μονοτονία της εθνικού οδού και πήραμε έναν στενό δυτικό δρόμο, που ζήτημα να χώραγε άλλο αυτοκίνητο.
Περνώντας μέσα από πλατάνια, καρυδιές και καταπράσινα χωράφια, που μας αποζημιώσαν με το άρωμα τους, μια βαθιά ανάσα και τι καλα !!! Όλα καλά !!!
Πρώτη στάση κάτω από την κορυφή του Λύκαιου Όρους, στη πέτρινη Πηγή Κράμποβα, που έχει ανεγερθεί το 1959 με δαπάνη του εν Αθήναις Συλλόγου Άνω Καρυωτών, όπως μας πληροφορεί η σχετική πινακίδα. Αφού σβύσαμε την δίψα μας στο δροσερό νερό της Πηγής ήμασταν έτοιμοι και πάλι.
Μια “ταλαιπωρημένη” πινακίδα αναγράφει “Ιερή των Αρκάδων Κορυφή” και μας δείχνει την κατεύθυνση.
Μερικές στροφές ακόμη και φτάσαμε στον Αρχαιολογικό χώρο. Ξετρελάθηκε η παρέα… άπειρες φωτογραφίες. Βλέποντας τον ενθουσιασμό τους ένοιωσα σίγουρη ότι ήταν σωστή η επιλογή μου για αυτή τη βόλτα.
Το Λύκαιον όρος ήταν το ιερό βουνό των αρχαίων Αρκάδων, γιατί εκεί γεννήθηκε ο Δίας, τον οποίο ανάθρεψαν τρεις Νύμφες: η Νέδα, η Θεισόα και η Αγνώ. Σε αυτές τον παράδωσε η μάνα του, η Ρέα, για να τον γλιτώσει από τον άνδρα της, τον Κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του. Οι Αρκάδες πίστευαν ότι στην περιοχή που φέρει το όνομα Κρητέα ανατράφηκε ο Δίας και ότι αυτή είναι η Κρήτη που αναφέρουν οι Κρήτες στις παραδόσεις τους και όχι η Κρήτη – το νησί.
Ανάμεσα στα βράχια είναι πεσμένα τα μάρμαρα που κάποτε αποτελούσαν το Ιερό του Δία. Στην κορυφή του Λυκαίου όρους υπήρχε ο Βωμός του Δία, όπου γίνονταν θυσίες και ανθρωποθυσίες. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αρχικά υπήρχε λυκόμορφος θεός, του οποίου το όνομα και τη λατρεία υιοθέτησε ο Θεός.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Λυκάων, ιδρυτής της Λυκόσουρας και γιος του Πελασγού, θυσίασε ένα βρέφος στο Βωμό του Λυκαίου Διός. Πολλοί ταυτίζουν το βρέφος με το γιο του Νύκτιμο. Κατά άλλους όταν ο Λυκάων φιλοξένησε το Δία, του πρόσφερε στο Δείπνο ανθρώπινο κρέας. Τότε ο Θεός οργίστηκε και τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Και μάλιστα λένε ότι, όποιος μετά το Λυκάονα θυσίαζε στο Λύκαιο Δία, γινόταν λύκος. Αν στο διάστημα αυτό και μετά από 10 χρόνια δεν έτρωγε ανθρώπινο κρέας, ξαναγινόταν άνθρωπος, αλλιώς έμενε θηρίο.
Ελληνικές αρχαίες παραδόσεις, που τόσο μου αρέσει να τις ακούω… μάλλον τώρα πρέπει να τις πω… ευτυχώς όμως ανέλαβε άλλος… εντάξει. Χαλαρά.
Εξερευνήσαμε την γύρω περιοχή για αρκετή ώρα. Βλέπαμε διάσπαρτες πέτρες και προσπαθούσαμε να συμπληρώσουμε το παζλ. Να φανταστούμε ποια ήταν η θέση τους.
Μια πινακίδα απεικονίζει την περιοχή. Το Παρράσιο Πάρκο Πολιτιστικής Κληρονομιάς αναφέρει και δείχνει τα Μονοπάτια του Δία. Μονοπάτι του Επικούριου Απόλλωνα, Μονοπάτι του Πάνα.
Κατεβαίνουμε το βουνό ψάχνοντας για ένα πιο στενό και κακοτράχηλο δρόμο, που θα μας οδηγήσει στον επόμενο σταθμό μας, τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα.
Ουαου!!! αρχιζει περιπέτεια. Τέλεια μέσα είμαι… Ωραία διαδρομή. Μπροστά μας πέρασε ένα εντυπωσιακό πουλί, βγήκαν οι κάμερες από τα παράθυρα… είναι αετός, με τα μεγάλα φτερά του μεγαλόπρεπο το πέταγμα του. Δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι ο άρχοντας της περιοχής, που μας κοιτούσε από ψηλά.
Άλλωστε πρέπει να είμαστε το μοναδικό αυτοκίνητο που πέρασε μετά από ώρα από την περιοχή. Αφήσαμε τον άρχοντα στην ηρεμία του και προχωρήσαμε. Σε λίγο φτάσαμε στη Νέδα, το χωριό του ποταμού. Εδώ οι πηγές, εδώ και οι καταρράκτες. Όμορφο χωριό με λίγους κατοίκους… ρωτήσαμε στο καφενείο για να είμαστε σίγουροι ότι πήραμε τον σωστό δρόμο, ποτέ δεν ξέρεις. Έχει πολλά μικρά δρομάκια εδώ. Σε δεκαπέντε λεπτά θα πρέπει να φτάσουμε…
γράφει η Βασιλική Ντουφεξή
