Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Παίζουν οι ηθοποιοί
Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Ντίνος Παπαγεωργίου
ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας
25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021
Ώρα Έναρξης: 21.00
Ηλεκτρονική Προπώληση:
https://www.viva.gr/tickets/theatre/periodeia/antigoni-tou-sofokli-simeio-miden/
Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος με χαρά ανακοινώνουν την παρουσίαση της παράστασης «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο Κάστρο Καλαμάτας την Τετάρτη 25 Αυγούστου 2021, στις 21.00. Η παράσταση παρουσιάζεται σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας.
Αξίζει να σημειωθεί πως πρόκειται για την 3 η συνεχή χρονιά που η παράσταση
ταξιδεύει σε επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα ενώ αυτό το καλοκαίρι οι
θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία νέα, δεύτερη, εκδοχή της
παράστασης.
Η «Αντιγόνη» της Ομάδας Σημείο Μηδέν είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου
εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018. Για
τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα
μετάφραση του έργου από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Το σκεπτικό της παράστασης:
Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής.
Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις
διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της
οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική
εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην
πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και
Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία.
Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής – κρατικής εξουσίας ως απόλυτη
αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι
εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για
να υποσκάψουν την εξουσία του.
Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή
διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα
πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογή θάνατος της Αντιγόνης
αποτελεί κραυγή Ζωής! Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.
Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον
Μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο Μέλλον. Μπορεί η ζωή να
επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους
όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το
ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική
και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην
τραγωδία:
– Η τραγωδία του εξεγερμένου Ανθρώπου: Αντιγόνη
– Η τραγωδία της Εξουσίας: Κρέων
– Η τραγωδία του Συγκρουσιακού ανθρώπου: Ισμήνη
– Η τραγωδία του Λόγου: Αίμων
– Η τραγωδία της Προφητείας: Τειρεσίας
– Η τραγωδία του βραχυκυκλωμένου ανθρώπου: Ευρυδίκη
– Η τραγωδία της Υποτακτικότητας: Φύλακας
– Η τραγωδία της Δημοκρατίας: Χορός
Ο Χορός διαρκώς αναζητά το μέτρο. Θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και αυτό-
αμφισβητείται, κρίνει και κρίνεται, αναιρεί και αυτό – αναιρείται. Προσπαθεί με μεγάλη
αγωνία να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, τον θύτη και το θύμα,
χωρίς να υπάρχει καμία εξωκοσμική αρχή να δώσει σαφείς και οριστικές απαντήσεις.
Πρόκειται για την Τραγωδία της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος,
αναθέτοντας την ευθύνη πολιτών και πόλης σε κάποιον θεό ή σωτήρα: «Ή θα
είμαστε ήσυχοι ή θα είμαστε ελεύθεροι», έγραφε ο Θουκυδίδης.
Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία:
Η αρχαία Τραγωδία είναι τελετουργικό θέατρο προς τιμήν του θεού Διόνυσου,
θεού της γονιμότητας και της βίας, της μεταμόρφωσης και των ενστίκτων.
Βγαίνει μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας. Μελετάει τη Ζωή στα
ακραία όρια της Φύσης, της Ύπαρξης και της Ιστορίας. Είναι ένα βιοπολιτικό
θέατρο, που ασκεί δριμύτατη κριτική στο δημοκρατικό πολίτευμα που το γέννησε, με
σκοπό το ίδιο αυτό πολίτευμα να βαθαίνει διαρκώς τα χειραφετητικά τουχαρακτηριστικά.
Η Τραγωδία, παιδί και μήτρα της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, είναι θέατρο
καθολικής αμφισβήτησης. Μας προσκαλεί σε μια ριζική επαναξιολόγηση όλων των
αξιών της ζωής, με το βλέμμα στραμμένο στον ενεργό και χειραφετημένο πολίτη σε
διαρκή εγρήγορση.
Σάββας Στρούμπος
Έγραψαν για την παράσταση
Αποσπάσματα Κριτικών
«Το θέατρο ανακτά τη βασική του λειτουργία: γίνεται ξανά Τελετή». […] «Όσο για την
Έβελυν Ασουάντ, την Αντιγόνη της παράστασης, θυμηθείτε αυτό: αποτελεί από μόνη
της λόγο για να πάτε στο νέο χώρο του Άττις, για να ανακαλύψετε την πρώτη μεγάλη
τραγωδό της γενιάς της». […] «Στην εκπνοή της σεζόν, κυριολεκτικά στο 90’, […] μας
περίμενε μια από τις καλύτερες στιγμές της. Τέτοιες ακριβώς στιγμές είναι που κάνουν
τη δουλειά μας να έχει νόημα: μέσα στις εκατοντάδες (χιλιάδες!) πρεμιέρες, τα
κουρασμένα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Νιώθω ευγνώμων…»
[Γιώργος Βουδικλάρης | Artivist.gr]
«Η πρόταση της Αντιγόνης του Σάββα Στρούμπου σε ικανή μετάφραση του Δημήτρη
Δημητριάδη, με την ωραία, οργανική μουσική του Λεωνίδα Μαριδάκη, είναι η πιο
εύστοχη πολιτικά και η πιο άρτια αισθητικά, σπάνιος συνδυασμός, που επιτυγχάνεται μια φορά στα εξήντα χρόνια (τόσα βλέπω θέατρο). Αυτά μόνο θα πω». [Λέανδρος
Πολενάκης | Η Αυγή]
«Η ομάδα, ως σύνολο, με τη γεωμετρημένη της κινησιολογία, τη χρήση
παραγλωσσικών σημείων και φωνητικών που συνδυάζονταν ή αναδύονταν μέσα από
την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα μουσική του Λεωνίδα Μαριδάκη, λειτούργησε ως
ένα άψογα οργανωμένο σύνολο, ειδικά στα χορικά ή και συνοδεύοντας φωνητικά το
εκάστοτε δραματικό πρόσωπο που διαχωριζόταν από το σώμα της». [Δημήτρης
Τσατσούλης | AthensVoice]
